Voor een slordig 240.000 pond heb je een diner met belangrijkste man van Engeland, premier Cameron. Voor weinig mensen bereikbaar, deze drukbezette man maar voor een goed diner wil hij wel tijd maken.Wat kan je allemaal eten voor dat bedrag? Je moet nog behoorlijk je best doen voordat je dat weg hebt gewerkt.
Laten we beginnen met een lekker hapje vooraf. Kaviaar van een steur van 80 tot 100 jaar oud oftewel Imperial of Almas kaviaar geserveerd in een 24 karaats tinnetje van 25.000 dollar. daar drinken we een glaasje bubbels bij van Pernod-Ricard Perrier-Jouet (50.00 dollar voor 12 stuks, koopje dus)
Dan een pastaatje van tagliatelle met flink wat Alba truffel (met een beetje mazzel 8000 euro of meer per kilo), parmezaan, boter en knoflook.
Nu me toch in Italiaanse sferen zijn, lusten we wel een stukje pizza gemaakt door de Schotse chef-kok Domenico Crolla van 4500 dollar met o.a. stukjes kreeft gemarineerd in cognac, Schotse zalm, oude balsamico en eetbare goudblaadjes.
Dan zijn we wel toe aan iets stevigers. Bijvoorbeeld een heerlijke malse Wagyu Kobe ribbey. Het vlees komt van runderen die iedere dag worden gemasseerd, dagelijks klassieke muziek te horen krijgen en bier te drinken krijgen. Lekker samen met hopscheuten (37-175 euro per kilo) en aardappelpuree. Okke Amerongen heeft een mooi recept.
En bij al dat smakelijks hoort een goed glas wijn. Wat dacht u van een Chateau Lafite uit 1787, mooi op leeftijd en in 1985 geveild voor 160.000 dollar. Geen garantie dat de wijn nog smaakt (eerlijk gezegd schijnt de wijn ondertussen ondrinkbaar te zijn) maar in de fles staan wel de initialen van Thomas Jefferson gegraveerd. Dus een mooi souvenir voor dit diner. Laten we voor de zekerheid nog een fles opentrekken. Wat te denken van een royal vin jaune uit de Franse Jura van meer dan 230 jaar oud, nog goed op smaak en voor een kleine 57.000 euro ben je klaar.
Het dessert bestellen we bij Chef Marc Guibert van het Lindeth Howe Country House Hotel in Windermere.
Een Faberge chocolade ei met puur goud, champagne, kaviaar en een twee karaats diamant (of je dit laatste ook eet, vertelt het verhaal niet, maar een kniesoor die daar op let voor 25.000 euro)
We sluiten het af met een kopje Kopi Luwak Coffee (vergeet even dat de bonen zo duur zijn omdat ze eerst door een civetachtig beest zijn uitgescheten) en geven onze laatste centen uit aan een pond chocola van Fritz Knipschildt van 14.000 dollar.
Hard werken dat geld uitgeven. Morgen maar een simpel stampotje met andijvie of zo.
2 opmerkingen:
Ik zie ons al zitten ;-), hoewel we zouden moeten beknibbelen op het jurkje.
En ja hoe erg, bij het lezen ontstond toch enige nieuwsgierigheid naar de smaak van de 230 jaar oude wijn.
Fijne post!
Wie hoog zit, kan ver vallen, denk ik altijd maar. Goed eten uit mijn eigen, vertrouwde keukentje is me zeker zoveel waard. Wel leuk om over te dromen natuurlijk, dat decadente gedoe ;-)
Een reactie posten