Tussen twee slanke torens
raakt Harlingen verloren
kom op, we gaan naar zee
De lauwe geur van koffie en kroketten
het schuimend boegwater
voert lachende meeuwen mee
Zwarte stipjes op een zandplaat
zijn het zeehonden?, vraag ik
jij schudt aarzelend van nee
De duinkust van het eiland
met wolken als gesteven servetten
en een wei vol wollig blatend vee
Ons vuurtje rookt genoeglijk
voor zanderige dooie visjes
een dinertje voor twee
Maanlicht spiegelt zich in roerloos water
met zachte zeeklei tussen onze tenen
legen wij samen een flesje rosé
Mijn lief, mijn wad
ze vallen samen
wat een schitterend idee!
Dit mooie gedicht is van Marian Henderson. Ze schreef het voor de gedichtenwedstrijd Werelderfgoed Waddenzee en kreeg een eervolle vermelding. Na de zomer komt haar Haiku-bundel ''Een wolk veegt de maan" uit bij Uitgeverij Gelderland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten