Hoewel de Engelse keuken geen goede naam heeft, bleek dat niet uit de boeken die ik las van Enid Blyton; zoals Pity op de kostschool en de Vijf. Hongerig las ik over schalen vol sandwiches, scones en gingerbeer Nog niet te spreken over de nachtelijke eetpartijen.
Jaren later begreep ik pas echt hoe lekker een sandwich is. Zo'n mooi gesneden driehoekje van wit brood zonder korstjes. En dat verder met eigenlijk maar weinig, paar plakjes komkommer, klein beetje mayonaise of met gerookte zalm en mierikwortel of een beetje kip. Luchtig en aangenaam. Jolly good.
Maar de grap is dat het er natuurlijk wel perfect uit moet zien. Ik moest daar aan denken toen ik afgelopen zondag getrakteerd werd op een high thea op kasteel Loevestein met o.a pefecte sandwiches. Meerdere malen thuis geprobeerd (met casinobrood) maar ik krijg die krengen nooit zo mooi.
Hoe doen ze dat? Eerst het brood invriezen? Maar daar wordt het brood niet beter van. Gelukkig hebben foodies op linkedin adviezen. Volgens sommigen heb je tramezzino- of tramezzonebrood nodig. In elk geval een goed scherp mes zonder kartels of met een ontkorst witbrood bij de groothandel halen. Ik ga eerst eens bij de bakker vragen of die niet vast kunnen voorsnijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten